GIORGOS FILIPPIDIS

GIORGOS FILIPPIDIS

Death at twenty

The life, work and death of poet Giorgos Filippidis (1977-1997)

With the participation of Polly Flourentzou, Christos Passalis, Amalia Moutoussi, Yorgos Valais, Spyros Staveris, Youla Boudali, Angela Gioti, Nassos Vagenas, Makis Ketempotzidis, Pantelis Mantzanas, Voltnoi Brege, Sofia Thanopoulou, Machi Aggelouli, Christina Chatzinikolaou

Γιώργος Φιλιππίδης - Θάνατος στα 20, 2013, episode for the documentary series 'Paraskinio'

“Επιστροφή στην ‘καταραμένη γενιά’ του ’90: Το 1997, ο νεαρός ποιητής και φοιτητής της Θεατρολογίας Αθήνας Γιώργος Φιλιππίδης, αυτοκτόνησε επεισοδιακά στο σπίτι του στο Παγκράτι. Ένα χρόνο μετά, οι εκδόσεις Καστανιώτη παρουσιάζουν τα ποιήματά του με τίτλο Γαλάζια Μηχανή, τα οποία προλογίζουν ο Νάσος Βαγενάς και ο Γιώργος Χειμωνάς με ένα από τα τελευταία του κείμενα πριν τον δικό του θάνατο στην Κολωνία. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, σε μια χώρα όπου όλα έχουν αλλάξει, οι φίλοι του ποιητή που τον έζησαν από κοντά, οπερατέρ που κάλυψαν τηλεοπτικά το γεγονός, καθηγητές, ψυχίατροι και άλλοι, μιλούν για τη δεκαετία του 1990, το ελληνικό πανεπιστήμιο, τη φοιτητική ζωή και τη νεότητα, τον θάνατο στα είκοσι, το πένθος και την ενηλικίωση, τον Γιώργο Φιλιππίδη, την ποίηση και τη γενιά του.”
— Γιάννης Ζουμπουλάκης, το Βήμα

“Στο αποψινό επεισόδιο του Παρασκηνίου, στο οποίο ο Σύλλας Τζουμέρκας βιογραφεί τον Γιώργο Φιλιππίδη, τον συμφοιτητή του και ποιητή που είχε αυτοκτονήσει επεισοδιακά στα είκοσί του χρόνια. Με τον ίδιο παροξυσμικό και παρορμητικό τρόπο που εισέβαλε στον κινηματογράφο με τη Χώρα Προέλευσης, ο Τζουμέρκας εδώ συλλέγει μαρτυρίες από το Skype, δεν φοβάται να αφεθεί στην καταιγιστική ροή του λόγου, επιτίθεται με τα ποιήματα του νεαρού αυτόχειρα και με προσφιλείς του εικόνες, καταθέτοντας έτσι μια ιδιαίτερη βιογραφία φτιαγμένη από τα πιο προσωπικά υλικά. Πέρυσι είχε σκηνοθετήσει το καλύτερο επεισόδιο των Φυλών της Αθήνας (Κρυφά Σχολειά) και προστέθηκε σε μια λίστα ονομάτων που έφτιαξαν την πιο ενδιαφέρουσα τηλεόραση της περασμένης σεζόν.”
— Νίκος Βουλαλάς, Αθηνόραμα

ΕΠΙΣΤΟΛΗ. Έχω να πω τόσα πολλά, κι όμως ξέρω πως δεν θα καταφέρω να πω τίποτα. Φοβάμαι ότι η μοναξιά είναι πιο κοφτερή ανάμεσα στους γνωστούς, μέσα στην οικειότητα των προσώπων και των δρόμων. Οι τοίχοι του δωματίου μου δεν λιώνουν ποτέ όταν είναι κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Έτσι περιμένω τα βράδια. Τότε καμιά φορά προσεύχομαι κοιτάζοντας χαμηλά ή κλείνοντας τα μάτια. Το απόλυτο πάλλεται μες στο κεφάλι μου και μ’ εξουθενώνει. Τόσο που καμιά φορά νομίζω πως όλα τα μελίσσια του κόσμου θέλουν να φτιάξουν τις κυψέλες τους μέσα στο μυαλό μου.
Μέλι
Τα πρωινά κοιμάμαι. Δεν έχω όρεξη να ζω άλλο εδώ. Ψάχνω για σπίτι (μάλλον όταν θα κατέβεις, θα με βρεις να μένω μόνος μου). Δεν γράφω πολύ, μεθώ όμως τακτικά, περπατώ πολύ, συνήθως μόνος, αράζω σε μπαρ μόνος, κάνω ασκήσεις τηλεπάθειας, αγαπώ (θέλω να προλάβω να το κάνω καλά, όλο και καλύτερα). Είναι στιγμές που δεν φοβάμαι τον θάνατο…
Θάνατος
Υποκρίνομαι όπως πάντα, φρικάρω με τον εαυτό μου, παραλογίζομαι. Γδέρνομαι σε μια-δυο αληθινές φιλίες και σ’ έναν έρωτα. Απλώνω τα χέρια μου στον ουρανό, ζω, δεν ζω, έχω δύναμη, δεν έχω, είμαι ευτυχισμένος,
Πυγολαμπίδες
Eίμαι δυστυχισμένος, είμαι εγώ σε μια άκρη του σύμπαντος, είμαι εγώ σκυμμένος πάνω απ’ την άβυσσο, είμαι εγώ ταπεινός και αλαζόνας, είμαι εγώ συρματοπλέγματα γύρω στον πολτό της θάλασσας
Τρέλα
“Δεν είναι αυτά για σας
που ζείτε ακόμα με το σώμα σας,
δεν είναι για ακοές πού’χουν αυτιά από σάρκα”
(Το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ στον Άμλετ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ)
Στο σπίτι που μένω είναι τώρα ένα βαθύ βαθύ πηγάδι από πέτρα. Είναι λερό και πάντοτε υγρό. Όταν σκύβω από πάνω του, βλέπω κάτω χαμηλά τα σαγόνια του φωτός και νερό που λαμπυρίζει ανατριχιάζοντας το στόμα μου. Αν ποτέ θελήσεις να τα πούμε, σκύψε πάνω απ’ το δικό σου πηγάδι στην Perugia. Αρχίζω να υποψιάζομαι πως όλος ο κόσμος είναι οργανωμένος σ’ ένα γιγιαντιαίο δίκτυο από τέτοια πηγάδια που επικοινωνούν μυστικά μεταξύ τους. Πρέπει να σεβόμαστε τις λεπτές μεμβράνες των νερών, ω, είναι τόσο εύθραυστες, σαν να μην μπορεί να τις απειλήσει τίποτα. Πρέπει να τις σεβόμαστε.
Reality is magic
Βγαίνω στην Ιπποκράτους. Είναι κυλιόμενη κάτω από τα πόδια μου, είναι τόσο ανάλαφρη, που περιμένεις από στιγμή σε στιγμή ν’ αρχίσει να λικνίζεται και να τσιτώνεται σαν βασιλική κόμπρα από ένα φλάουτο που παίζει ένας δερβίσης απ’ την Άγνωστη Χώρα. Άκου, όχι τη χώρα της αδιαφορίας, αυτή είναι δική μας, των ανθρώπων. Ακόυ, από τη γη την Έρημη. Πες πως είναι ένα λουλούδι που φυτρώνει σε μια μαύρη τρύπα, πολύ μακριά, μακριά από τα κόλπα των ανθρώπων.”
— Γιώργος Φιλιππίδης από την έκδοση των ποιημάτων του Γαλάζια Μηχανή, Καστανιώτης, 1999, με ένα κείμενο του Γιώργου Χειμωνά και πρόλογο του Νάσου Βαγενά

Written & directed by
Syllas Tzoumerkas

Produced by
Lakis Papastathis, Takis Hatzopoulos

Director of photography
Pantelis Mantzanas

Edited by
Gogo Bebelou

Music composed by
Voltnoi Brege

Featuring still photography by
Spyros Staveris

Production
ERT, Cinetic

More
Facebook
Το Βήμα
Youtube