TWO MONOLOGUES

A Blast: Maria’s monologue – Women’s group

Maria Hello.
Women Hello…
Maria I want to say that I’m luckier. I’m luckier than all of you.
My husband never beats me or treats me badly.
The truth is, he loves me. He loves me very much.
But this doesn’t seem to matter at all any more.
Today, I want to share with you that I am absolutely unhappy.
I’ve lived a ridiculous life. And I don’t know what to do to change it.
I got married when I was twenty years old and I have three kids that I never want to see again. Neither them or my husband.
From now on I only want to speak with strangers. Like you all.
And I prefer the guilt to the life I had until this day.
When I was growing up, no one told me life would be like this.
That this is what it would be like.
Today, I pray for a life if not less vain, at least less painful.
Thank you. For listening.

A Blast, 2014, written by Syllas Tzoumerkas and Youla Boudali. Maria Angeliki Papoulia

Homeland: Stella’s monologue – Classroom

Stella Quiet everybody! Quiet!
Let’s take it from the top.
“Then you shifted your gaze
tearfully, clouded in haze
and on your garment dripped blood
from your children’s tortured hearts.
With blood-stained clothes
I know that you secretly sought help
In stronger hands of foreign lands.
All alone you started your journey
And alone you are coming back.
Doors do not easily open
When you need them so bad.”
What is this passage about?
Apart from what we’ve already discussed that Liberty is a sharp sword, that Liberty is a gaze that judges, a gaze that liberates, a gaze we can’t see… What else is Liberty?
Student Her clothes are stained with blood.
Stella Her clothes are stained with blood.
Student Her whole body is covered in blood.
Stella Her whole body is covered in blood.
Student She has tears in her eyes.
Stella She has tears in her eyes.
Student She’s alone.
Stella She’s alone.
Student She’s asking for help.
Stella She’s asking for help. She’s asking for help.
Student She has a body.
Stella She has a body.
So we can see her: Tearful. Blood-ridden.
Pleading for help. Alone. Betrayed.
That’s Freedom.

Homeland, 2010, written by Syllas Tzoumerkas and Youla Boudali, with improvisation by Amalia Moutoussi and the students of the Gerakas High School. The poem is an extract from Dionyssios Solomos' Hymn to Liberty (1823). Stella Amalia Moutoussi

Έκρηξη / A Blast: Ο μονόλογος της Μαρίας (Αγγελική Παπούλια) – Πολιτιστικό Κέντρο Δ. Ν.Αναργύρων

Μαρία Καλησπέρα.
Γυναίκες Καλησπέρα…
Μαρία Θέλω να πω ότι είμαι πιο τυχερή.
Είμαι πιο τυχερή απ’ όλες σας.
Ο άντρας μου ούτε με χτυπάει, ούτε μου φέρεται άσχημα.
Για την ακρίβεια μ’ αγαπάει. Μ’ αγαπάει πολύ.
Αλλά για κάποιο λόγο όλο αυτό δεν έχει πια καμία σημασία.
Σήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ότι είμαι απόλυτα δυστυχισμένη.
Έχω ζήσει μια γελοία ζωή. Και δεν ξέρω τι να κάνω για να την αλλάξω.
Παντρεύτηκα στα είκοσι κι έχω τρία παιδιά. Που δεν θέλω να τα ξαναδώ ποτέ. Ούτε αυτά, ούτε τον άντρα μου.
Από τώρα και στο εξής θέλω να μιλάω μόνο με ξένους. Όπως εσείς.
Και προτιμώ τις τύψεις που νιώθω γι’ αυτό από τη ζωή που ζούσα μέχρι τώρα.
Όταν μεγάλωνα κανείς δεν μου είπε ότι η ζωή μου θα ήταν έτσι. Ότι θα ήταν αυτό.
Σήμερα, προσεύχομαι για μία ζωή αν όχι λιγότερο μάταιη, τουλάχιστον όχι τόσο επώδυνη.
Σας ευχαριστώ. Που μ’ ακούσατε.

Η έκρηξη / A Blast, 2014. Σενάριο Σύλλας Τζουμέρκας και Γιούλα Μπούνταλη, Μαρία Αγγελική Παπούλια

Χώρα Προέλευσης: Ο μονόλογος της Στέλλας (Αμαλία Μουτούση) – Τάξη

Στέλλα Μη μου κάνετε θόρυβο παιδιά. Μη μου κάνετε θόρυβο παιδιά.
Πάλι απ’ την αρχή.
“Τότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάυμματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα,
πλήθος αίμα ελληνικό.
Με τα ρούχα ματωμένα,
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύης εις τα ξένα,
άλλα χέρια δυνατά.
Μοναχή το δρόμο πήρες,
εξανάλθες μοναχή,
δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.”
Τι λέει τώρα εδώ παιδιά;
Εκτός από αυτό που είπαμε πριν, Ορφέα, ότι η ελευθερία είναι ένα σπαθί που κόβει, ότι η ελευθερία είναι ένα βλέμμα που δικάζει, είναι ένα βλέμμα που ελευθερώνει, είναι ένα βλέμμα που κοιτάζει αλλά δεν το κοιτάμε, τι άλλο είναι η ελευθερία; Ναι, Μαρία…
Μαθήτρια Φοράει ματωμένα ρούχα.
Στέλλα Φοράει ματωμένα ρούχα.
Μαθήτρια Είναι ματωμένο το σώμα της.
Στέλλα Είναι ματωμένο το σώμα της.
Μαθήτρια Είναι δακρυσμένη.
Στέλλα Είναι δακρυσμένη. Ναι, Αλεξάνδρα…
Μαθήτρια Είναι μοναχή.
Στέλλα Είναι μοναχή. Ναι, Αλεξάνδρα.
Μαθήτρια Ζητάει βοήθεια.
Στέλλα Ζητάει βοήθεια. Ζητάει βοήθεια.
Μαθήτρια Έχει σώμα.
Στέλλα Έχει σώμα. Άρα τη βλέπουμε κλαμένη, ματωμένη, να ζητάει βοήθεια, να είναι μόνη, να είναι προδομένη. Αυτή είναι η ελευθερία.

Χώρα Προέλευσης, 2010, Σενάριο Σύλλας Τζουμέρκας και Γιούλα Μπούνταλη, με αυτοσχεδιασμό από την Αμαλία Μουτούση και τους μαθητές του Γυμνασίου Γέρακα. Οι στίχοι είναι απόσπασμα από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν του Διονύσιου Σολωμού (1823). Στέλλα Αμαλία Μουτούση